رویاهای خاموش، بی‌صدا نیستند. لحظه‌ای همواره حس می‌شود فراتر از بُعدهای تعریف شده، که تعریفی برایش نیست. در میان همین لحظات خاص، از میان کوچکترین تکه‌های روح، صدای رویایی خاموش شنیده می‌شود. جسم به تمنای روح، رها می‌شود. پاها سست و موهای تنت، ریشه‌هایش، برمی‌خیزند. دلت ریش می‌شود. واکنش ذاتی شاید سکوت باشد. شاید نگاهی که عمق‌اش را نخواهی فهمید. زمین ِ تو، بی‌شک مقدس است. تقدیس شده به واسطه‌ی روح، تقدیس شده به واسطه‌ی تمام نیروهایی که باورت را مهر تایید خواهند زد. نسخه‌ی اکوستیک Hallowed Ground از W.A.S.P را می‌شنوم. در فریاد وُکال گم می‌شوم. گروهی امریکایی که اتفاقا تشابه اسمی ظاهرا بی‌ربطی به سیاره‌ای دور دارد. سیاره‌ای که ستاره‌ی میزبانش یک هزار سال نوری با زمین فاصله دارد؛ بنا به معیاری که آدمیان گذاشتند. سیاره‌ای که یک ویژگی منحصر به فرد دارد. سیاره‌ای که بر خلاف گردش ستاره‌ی میزبانش می‌گردد. سیاره‌ای موسوم به WASP 17
